Die middag kwam Ananya thuis en huilde opnieuw. Ik omhelsde haar en deed alsof ik van niets wist.
Toen ze in slaap viel, zette ik de voicerecorder aan.
Wat ik hoorde, maakte mij sprakeloos.
De stem van haar grootmoeder was hard en doorspekt met Marathi:
— “Dat meisje is net als je moeder. Wat voor vrouw kan niet eens een jongen baren? Als ze niet genoeg studeert om de kost te verdienen, gooi haar dan weg!”
Ananya’s stem was gebroken door emotie:
— “Ik… ik zal het proberen. Haat me alsjeblieft niet…”
Mijn hart brak.
Waarom zou een tienjarig kind zoveel wreedheid moeten verdragen?
Lees meer op de volgende pagina >>
