Op een dag ging ze rechtstreeks naar haar kamer, begroef haar gezicht in het kussen en huilde.
Ik vroeg haar wat er mis was. Ze schudde haar hoofd en zei:
— “Het gaat goed… maak je geen zorgen.”
Ik vroeg het aan Arjun, maar hij antwoordde:
— “Je denkt er te veel over na. Een beetje huilen is normaal voor kinderen. Maak er geen groot probleem van.”
Maar mijn moeders intuïtie vertelde me dat er iets mis was. Ik besloot iets te doen waar ik nog steeds rillingen van krijg.
De volgende dag, voordat mijn dochter met Arjun naar Thane vertrok, verstopte ik discreet een kleine dictafoon in haar tas. Mijn handen trilden toen ik hem dichtdeed, mijn hart bonsde. Een deel van me voelde zich schuldig dat ik achterdochtig was geweest. Maar een ander deel van me moest de waarheid weten.
Lees meer op de volgende pagina >>
